Cerkak Bahasa Jawa

Ngalah Ora Ateges Kalah

                Ing sawijining dina aku dolan karo kanca-kancaku, Pita, Mbak Sari, Mbak Tri, lan Mbak Nia. Pita kuwi kanca kenthelku, nengendi-ngendi aku lan Pita mesthi dolan bareng. Pawakane ayu lan ora lemu. Mbak Sari kuwi kancaku kang jarang dolan. Gaweane gur turu wae, pawakane ora dhuwur lan radha lemu. Yen Mbak Tri wonge kuru tur dhuwur. Sing keri dewe Mbak Nia, wonge ayu, kulite putih, lan dhuwur. Mbak Nia kuwi anake dhukuh ning desaku. Dina kuwi aku lan kanca-kancaku dolan ing omahe Mbak Tri. Ning kono aku lan kanca-kancaku padha sesrawungan disambi lutisan pelem amarga pelem ing omahe Mbak Tri lagi awoh. Peleme gedhe-gedhe lan seger.

                Dina kuwi aku seneng banget amarga aku wis suwe ora ketemu kanca-kancaku. Nanging aku ngrasa ana sing aneh karo Mbak Nia, mbiyen Mbak Nia wonge alim lan ora neko-neko ananging saiki Mbak Nia wis berubah. Omangane ora becik lan aku uga ndelok tatto ing gulu lan tangane. Aku kaget banget. Amarga dina wis peteng, aku lan kanca-kancaku mulih ing omahe dhewe-dhewe.

                Dina berikuteaku ngenengke Mbak Nia. Aku ngarep-arep Mbak Nia sadhar yen dheweke salah. Dakkira sing ngrasakake Mbak Nia aneh gur aku. Ternyata kanca-kancaku uga ngrasa. Akhire aku lan kanca-kancaku ngenengke Mbak Nia.

                Ing sawijining dina, Mbak Nia gawe status ning facebook kang unine “Heh, karepmu apa Win? Aku ora ngrasa salah apa-apa. Nek wani moro ing ngomahku ora gur ing mburiku.” Aku lan Pita sing pas kuwi lagi ngenet bareng kaget ndelok statuse Mbak Nia. Akhire aku ngomen ning statuse mbak Nia kang unine, “Weh, kok emang kowe nesu karo aku ya rasah gawe status ning facebook nganggo jeneng kaya ngono kuwi. Kuwi jenenge pencemaran nama baik.”Pita uga melu-melo ngomen, unine, “Lhaiyo, nek wai moro. Jago kandang.”

                Aku kang wis radha risih ngajak kanca-kanca rembugan. Aku, Pita, lan Mbak Tri ngumpul ing omahe Mbak Sari. Mbak Sari usul, “Kepiye yen Nia ding kongkon mrene wae terus masalahe dirampungke bareng-bareng?”. Aku sing rumangsa kurang setuju mangsuli,” Aja-aja ora setuju aku.  Aku wegah nek mengko malah marakke geger.” Ternyata Pita uga setuju karo omonganku, lan kanda,”Hem, aku setuju karo Wina, mengko ndak dikira ana apa-apa.” Mbak Tri sing ket mau gur dolanan HP dakpliriki karo kanca-kanca. Sing rumangsa diplirikki banjur muni,” Ana apa? Aku lak mung manut wae.” Akhire ora ditemukake dalane nggo ngrampungke masalah.

Ing omah aku mikir-mikir, kepriye carane supaya masalahe cepet rampung lan ora saya dawa. Akhire aku sms Mbak Nia kang intine njaluk ngapura amarga aku uga ngrasa yen aku salah. Seharuse aku meneng wae lan ora kakehan komentar. Aku wegah kekancanku karo Mbak Nia rusak merga masalah cilik. Ananging Mbak Nia gur nyauri, “yoh.” Sakjane aku radha mangkel nanging aku trima meneng wae ndak malah tambah ruwet masalahe.

                Piarang-pirang dina aku ora dolan karo Mbak Nia. Ujug-ujug Mbak Nia sms aku kang intine njaluk ngapura. Sawise dina kuwi aku apikan karo Mbak Nia. Kuwi faedahe yen ngalah. Aku wis wegah mungsuhan maneh karo kancaku amarga rasane ora enak kaya sop ra nganggo bumbu.